واژه های زندگی

میلاد حضرت علی (علیه السلام ) مبارک باد.

از کسانی نباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است و توبه را آرزوی دراز به تأخیر می اندازد،در دنیا چونان زاهدان سخن میگوید،اما در رفتار همانند دنیاپرستان است.اگر نعمتها به او رسد سیر نمیشود،ودر محرومیت قناعت ندارد، از آنچه به او رسید شکر گزار نیست واز آنچه مانده زیاده طلب است.دیگران را پرهیز میدهد اما خود پروا ندارد،به فرمانبرداری امر میکند اما خود فرمان نمی برد،نیکوکاران را دوست دارد،اما رفتارشان را ندارد،گناهکاران را دشمن دارد اما خود یکی از گناهکاران است وبا گناهان فراوان مرگ را دوست نمیدارد،اما در آنچه که مرگ را ناخوشایند ساخت پا فشاری دارد،اگر بیمار شود پشیمان میشود واگر تندرست باشد سر گرم خوشگذرانیهاست در سلامت مغرور و در گرفتاری نا امید است،اگر مصیبتی به او رسد به زاری خدا را می خواند .اگر به گشایش دست یافت مغرورانه از خدا روی برمی گرداند،نفس به نیروی گمان نا روا بر او چیرگی دارد،واو با قدرت یقین بر نفس چیره نمیگردد.برای دیگران که گناهی کمتر از او دارند نگران،وبیش از آنچه که عمل کرده امیدوار است. اگر بی نیاز گردد مست ومغرور شود،واگر تهیدست گردد،مأیوس و سست میشود.چون کار کند در آن کوتاهی ورزد،وچون چیزی خواهد زیاده روی نماید،چون در برابر شهوت قرار گیرد گناه را برگزیده،توبه را به تأخیر اندازد،وچون رنجی به او رسد از راه ملت اسلام دوری گزیند،عبرت آموزی را طرح میکند اما خود عبرت نمیگیرد،در پند دادن مبالغه میکند اما خود پند پذیر نمی باشد.سخن بسیار میگوید،اما کردار خوب او اندک است!برای دنیای زود گذر تلاش و رقابت دارد اما برای آخرت جاویدان آسان میگذرد سود را زیان،وزیان را سود می پندارد،از مرگ هراسناک است اما فرصت را از دست می دهد ،گناه دیگری را بزرگ میشمارد،اما گناهان بزرگ خود را کوچک می شمارد،طاعت دیگران را کوچک وطاعت خود را بزرگ میداند،مردم را سرزنش میکند،اما خود را نکوهش نکرده با خود ریاکارانه برخورد میکند،خوشگذرانی با سرمایه داران را بیشتر از یاد خدا با مستمندان دوست دارد،به نفع خود بر زیان دیگران حکم میکند اما هرگز به نفع دیگران بر زیان خود حکم نخواهد کرد،دیگران را هدایتاما خود را گمراه میکند،دیگران از او اطاعت میکنند،واو مخالفت می ورزد،حق خود رابه تمام میگیرد اما حق دیگران را به کمال نمیدهد،از غیر خدا میترسد اما از پروردگار خود نمی ترسد.این روایتی بود از حضرت علی علیه السلام که مردی از ایشان در خواست اندرز کرده بود.که همین یک حکمت برای اندرز دادن کافیست که این سخن،حکمتی رسا،وعامل بینائی انسان آگاه،وعبرت آموز صاحب اندیشه است.